Barisan (indonez. Pegunungan Barisan lub Bukit Barisan) – góry w Indonezji na Sumatrze; ciągną się przez całą długość wyspy wzdłuż zachodniego wybrzeża.
Zbudowane są głównie z paleozoicznych łupków krystalicznych, wapieni, granitów. W obrębie pasma znajdują się wulkany, zarówno czynne jak i wygasłe. Pasmo silnie pocięte dolinami rzek.
Foja (indonez. Pegunungan Foja) – pasmo górskie w indonezyjskiej prowincji Papua, w północno-zachodniej części wyspy Nowa Gwinea.
Góry porasta wilgotny las równikowy z dominującymi w nim gatunkami Araucaria cunninghamii, Podocarpus neriifolius, Agathis labillardieri, Calophyllum i Palaquium.
Należą one do jednych z najbardziej niedostępnych i słabo poznanych obszarów Nowej Gwinei. Kolejne wyprawy przynoszą odkrycia nowych gatunków zwierząt m.in. sześciopióra brązowawego,
dziwoliczka okazałego (w 2005), drzewiaka złotogrzbietego (drugie miejsce występowania tego ssaka poza Górami Torricellego odkryte w 2005).
Góry Centralne (ang. Central Range, Central Cordillera) – łańcuch górski ciągnący się przez wyspę Nowa Gwinea, w jej centralnej części, z północnego zachodu na południowy wschód.
Znajduje się na terytorium dwóch państw: Indonezji (prowincja Papua) i Papui-Nowej Gwinei.
Najwyższy szczyt Gór Centralnych (w paśmie Gór Śnieżnych) – Puncak Jaya (4884 m n.p.m.), będąc wyższym od Góry Kościuszki (położonej w kontynentalnej Australii), bywa zaliczany do
Korony Ziemi jako najwyższy szczyt Australii i Oceanii, a także jest on najwyższym szczytem Indonezji.
Góry zbudowane są z mezozoicznych wapieni i piaskowców, w południowo-wschodniej części również z łupków krystalicznych prekambryjskich i paleozoicznych.
Powyżej 1500 m n.p.m. panuje górska odmiana klimatu równikowego, ponad 1800 m n.p.m. – klimat umiarkowany, powyżej 3000 m n.p.m. – klimat wysokogórski.
Opady są obfite – do 6000 mm w wyższych partiach gór. W górach mają źródła wszystkie największe rzeki na Nowej Gwinei: Mamberamo, Fly, Sepik, Ramu i Digul.
Najwyższe pasmo – Góry Śnieżne pokryte jest lodowcami.
Góry Centralne dzielą się na kilkadziesiąt pasm górskich, w części nienazwanych. Głównymi pasmami
(z północnego zachodu w kierunku południowego wschodu) są:
Góry Śnieżne położone w całości w indonezyjskiej prowincji Papua. Dzielą się na dwa mniejsze pasma: zachodnie Sudirman (najwyższy szczyt Puncak Jaya – 4884 m n.p.m.) i wschodnie Jayawijaya (najwyższe szczyty Puncak Mandala – 4760 m n.p.m., Puncak Trikora – 4750 m n.p.m.)
Star Mountains na granicy Papui-Nowej Gwinei z indonezyjską prowincją Papua (najwyższy szczyt Mount Antares – 4170 m n.p.m. w Indonezji) z bocznym pasmem w Papui-Nowej Gwinei – Góry Wiktora Emanuela (najwyższy szczyt Mount Wamtakin – 3658 m n.p.m.)
Góry Bismarcka (najwyższy szczyt Góra Wilhelma – 4509 m n.p.m.)
Góry Owena Stanleya (najwyższy szczyt Mount Victoria – 4073 m n.p.m.)
Góry Iran (indonez. Pegunungan Iran) – góry na granicy Indonezji i Malezji na wyspie Borneo.
Długość pasma około 100 km, szerokość około 50 km; wysokość do 2988 m n.p.m., zbudowane ze skał osadowych i metamorficznych, porośnięte wiecznie zielonymi lasami górskimi. Źródła wielu rzek, m.in. Kayan, Rajang.
Jayawijaya (indonez. Pegunungan Jayawijaya, dawniej Góry Orange) – wschodnie pasmo Gór Śnieżnych w zachodniej części Nowej Gwinei, w Indonezji. Rozciąga się między pasmem Sudirman (zachodnia część Gór Śnieżnych)
a pasmem Star Mountains w Górach Centralnych. Jego długość wynosi 370 km. Najwyższymi szczytami są Puncak Mandala (4760 m n.p.m.) i Puncak Trikora (4750 m n.p.m.).
Góry Kapuas Hulu (indonez. Pegunungan Kapuas Hulu) – góry na granicy Indonezji i Malezji na wyspie Borneo.
Długość pasma około 220 km, najwyższy szczyt Lawit (1767 m n.p.m.); porośnięte wiecznie zielonymi lasami górskimi. Źródła wielu rzek, m.in. Mahakam, Kapuas, Baleh.
Góry Müllera (indonez. Pegunungan Müller) – góry w Indonezji w centralnej części wyspy Borneo.
Składają się z wielu masywów oddzielonych dolinami rzecznymi; najwyższe szczyty: Liangpran (2240 m), Kerihun (1960 m) ; zbudowane ze skał metamorficznych przykrytych skałami osadowymi; porośnięte wiecznie zielonymi lasami górskimi.
Źródła wielu rzek, m.in. Barito, Kahayan. Rozciągają się na przestrzeni 250 km.
Pegunungan Arfak – góry znajdujące się w zachodniej części Nowej Gwinei na półwyspie Vogelkop (Ptasia Głowa). Najwyższy szczyt ma wysokość 2916 m n.p.m. W górach Arfak znajduje się ekoregion Vogelkop Montane Rain Forests Ecoregion.
Trzy najwyższe szczyty Pegunungan Arfak to Gunung Mebo (2916 m n.p.m.), Gunung Gombian (2855 m n.p.m.) oraz Pengunungan Lina (2735 m n.p.m.). Największym miastem leżącym w tych górach jest leżące na ich południu Manokwari. Pozostałe miejscowości to Andai, Warkapi, Oransbari oraz najbardziej na południu Ransiki. W indonezyjskiej części Nowej Gwinei występuje około 50 000 gatunków owadów, w tym ponad 5000 gatunków motyli i ciem. W Pegunungan Arfak występuje wiele motyli z rodzajów Trogonoptera, Troides oraz Ornithoptera (objętych wspólną angielską nazwą birdwings).
Na terenie Pegunungan Arfak stwierdzono 320 gatunków ptaków, w tym 10 endemicznych. Są to: rudokurka krasnonoga (Rallina fasciata), ogrodnik brunatny (Amblyornis inornata), dziwook białoczelny (Melidectes leucostephes), dziwoliczek złoty (Melipotes gymnops), solnik czarnosterny (Sericornis rufescens), fletówka uboga (Pachycephala meyeri), tarczonos długosterny (Paradigalla carunculata), sześciopiór czarny (Parotia sefilata), astrapia czarna (Astrapia nigra) oraz mniszka złotosterna (Lonchura vana).
Jedynym endemicznym gatunkiem ssaka jest wolatuszka arfacka (Pseudochirulus schlegeli) z rodziny pseudopałankowatych. Prócz tego napotkać tu można inne gatunki o ograniczonym zasięgu, jak prakolczatka, ryjkołaz rudobrzuchy (Phascolosorex doriae), jamrajek mysi (Microperoryctes murina), drzewiak niedźwiedzi oraz gryzonie – nowogwinejek wytworny (Leptomys elegans) i białouch zachodni (Hyomys dammermani).